ایسنا: "كلی كلارك" قهرمان المپیك زمستانی در رقابت‌های اسكی در سال 2011 تاریخ‌سازی كرد. او در بازی‌های زمستانی اولین زنی بود كه موفق به انجام سه چرخش كامل شد. در 29‌امین مسابقه‌های آزاد قهرمانی اسكی در ماه مارس او دوباره این تكنیك را به كار گرفت و به موفقیت رسید.
 ورزشكاران حرفه‌ای رشته‌هایی مانند اسكیت، اسنوبورد و اسكی علاوه بر مهارت فنی قادر هستند برخی حركات آكروبات را انجام دهند. این حركات معمولا به این شكل انجام می‌شود كه ورزشكار با سرعت زیاد از لبه دیواره‌ای جدا شده و در هوا معلق می‌شود در این شرایط ورزشكار می‌تواند بسته به میزان انعطاف و مهارت شخصی حركات آكروبات را در فاصله‌ای كه در هوا قرار گرفته و نیرویی از زمین به او وارد نمی‌شود، حركات آكروبات را انجام دهد. اما نكته‌ای كه برخی ورزشكاران را از دیگران متمایز می‌سازد این است كه گاهی این حركت بدون جدا شدن از دیواره انجام می‌شود!

كلارك قبل از به دست آوردن پنجمین عنوان قهرمانی خود برای دوربین هایك حركت را انجام داد. این تكنیك كلا 2 ثانیه طول كشید و دوربین‌های 23 فریم را ضبط كرده‌اند. در سه دهه اخیر طراحی خواص اسنوبردها و یك سری تمرین‌ها خواص بدنی توسط مهندسین مكانیك این امكان را به ورزشكاران در این رشته می‌دهد تا در ارتفاع بالاتری بپرند و سریع‌تر از آنچه كه فكر می‌شود بچرخند. به كمك مبانی علم فیزیك حركت كلارك به آسانی قابل توجیه است.
1) نزدك شدن (رسیدن): در این پیست‌های دایروی ورزشكاران می‌توانند با سرعتی در حدود 55 كیلومتر بر ساعت حركت كنند اما مجبورند در مقابل تمامی نیروهایی كه كاهنده سرعت‌شان هستند بجنگند. هنگامی كه كلارك در امتداد و قوس و كمان حركت می‌كند و زمانی كه از محل تحت صاف به دیوار عمودی می‌رسد یك نیروی مایل به مركز او را به سمت پایین می‌كشد. این نیرو جسم را به مركز متمایل می‌كنند. همچنین سرعت را هم افزایش می‌دهد اما اگر او به بدنش حالت قلاب بدهد، انرژی جنبشی وابسته به نیروی محركه را جذب خود می‌كند و سرعت را كم می‌كند. زمانی كه او به دیواره پیست می‌رسد ـ دقیقا همان مكانی كه انرژی مایل به مركز بسیار زیادی دارد ـ در این زمان است كه كلارك پاهای خود را خالی می‌كند (اصطلاح ورزشی پمپ می‌كند) ـ این كار بدن او را سخت‌تر و سخت‌تر می‌كند و باعث می‌شود نیروی بر زمین اعمال كند كه این نیرو طبق قانون سوم حركت نیوتن عكس‌العمل نشان می‌دهد و باعث می‌شود در همان لحظه سرعت او افزایش پیدا كند.
2) پرتاب: "جان تورن بال" مدیر اجرای برنامه‌های زمستانی در آكادمی ورزشی نیوزلند می‌گوید: یكی از بزرگ‌ترین تصورات غلط مردم این است كه فكر می‌كنند این یك پرش عمودی است. او می‌گوید: اگر ورزشكاران اسنوبورد همانند بازیكنان بسكتبال بپرند به جای آنكه به بالای لبه بپرند و جلو روند از لبه جدا شده و به وسط پیست پرتاب می‌شوند. كلارك خودش ارتفاعش بالا می‌برد و این كار را هم به این شكل انجام می‌دهد كه زمانی كه به لبه می‌رسد سعی می‌كند بدن خود را بچرخاند كه این كار باعث می‌شود به او شتاب عمودی بدهد و همزمان در هوا دستان خود را به بدنش نزدیك می‌كند و سعی می‌كند چرخش خود را افزایش دهد و سعی در آن دارد تا فضا را برای خود همانند یك سیال بسیار روان كند تا كنترل حركت را در دست بگیرد. او می‌گوید: هر چقدر بدن خود را جمع و جورتر كنم (متراكم‌تر كنم) می‌توانم با سرعت بیشتری بچرخم.
سینماتیك یك پرش
3) فرود آمدن: كلارك نقاط فرود آمدن خود را با یك تكنیك دیگر مشخص می‌كند ـ كلارك می‌گوید: در هنگام فرود آمدن باید تا جایی كه می‌توانید بدن خود را باز و پهن كنید تا سرعت چرخش بدن خود را پایین آورید ـ اما همه ماجرا این نیست و او باید برای حركت بعدی خود هم كمی سرعت خود را نگه دارد ـ او دوباره پیسترا تا جایی كه می‌تواند بالا می‌برد و سعی دارد در همین حال كه به تخته اسكی می‌دهد تا از شیب 18 درجه‌ای این تخت استفاده كند. وقتی كه فرود می‌آید باید بدن خود را بسیار سخت و محكم كند، چرا كه اگر زانوهایش را خم كند انرژی در بدن او جذب و به همین دلیل سرعتش كاسته خواهد شد. او سعی می‌كند انرژی پتانسیل گرانشی را نگه دارد و به انرژی نیروی محركه و انرژی جنبشی تبدیل كند تا در طول پرش و حركت خود از آن استفاده كند.
تخته اسكی: زمانی تخت اسكی فقط تكه‌ای تخته‌ای زمخت و سفت و بی‌طرح بود اما تدریجا پیشرفت كرد و به ابزاری مهندسی شده امروزی تبدیل شد. برای آنكه این تخته قدرت و انعطاف زیادی داشته باشد هسته اصلی این تخته از رشته‌های چوبی تهیه می‌شود .به خاطر آنكه چوب دارای انعطاف و قابلیت خم شدن خاصی را دارد و با همه این شرایط قدرت خود را نگه می‌دارد در مركز این چوب رشته‌های خاصی وجود دارد كه این امكان را به ورزشكاران اسنوبورد می‌دهد تا به عقب و جلو در حال سوار بودن روی این تخته حركت كنند. الیاف‌های كربنی به قدرت و انعطاف این برد كمك می‌كند اما یك لایه تفلون هم برای كاهش اصطكاك روی این برد به كار رفته است. برای نگه داری لبه‌ها و سطح این برد از روش‌های مختلفی استفاده می‌شود در لبه‌های آن از موم خاصی استفاده می‌شود در روزهای سرد و خشك كه برف یخی است موم سخت‌تری را به آن سطح آغشته می‌كنند و وقتی هوا گرم است یك نوع موم نرم‌تری را برای حفظ بافت برد به آن آغشته می‌كنند. كلارك می‌گوید: ماده‌ی اصلی تشكیل دهنده تخته خاصیت جذب كننده دارد و هرچه بیشتر به موم آغشته شده باشد سریع‌تر حركت می‌كند.
پیست: نخستین پیست‌های نیمه حلقوی در اواخر دهه 75 ساخته شد ـ دقیقا در زمانی كه سواركاران شروع به برف‌روبی كردند، اما با اختراع پیست‌های دراگون ـ همانند یك بازوی قوس‌دار كه قابلیت حفاری دارد ـ در سال 1996 ایجاد انحنا در پیست‌های یونیفرم بسیار راحت‌تر شد ـ به همان میزانی كه ورزشكاران شروع به پرش‌های بلند كردند كاوشگران و حفر كننده‌ها هم شروع به ساخت پیست‌های بزرگتری كردند .ارتفاع این دیواره‌ها از 10 فوت به 12 فوت رسید و پس از آن به 22 فوت (6 متر و 70 سانتی متر) رسیده است.
پیست‌های 22 فوتی شیب تندتری دارند كه به ورزشكاران در ورزش اسنوبرد اجازه می‌دهد تا سرعت خود را فوق‌العاده بالا ببرند. كلارك می‌گوید «دیگر به هیچ وجه به پرش روی دیواره‌های 18 فوتی فكر نمی‌كند!»